Энэ жил 15 хүрч буй Майда күн өвчний улмаас тэргэнцэр дээр суугаад нэлээд уджээ. Амь наснаас хол өвчин ч гэсэн үргэлж тэргэнцэр дээр байна гэдэг үнэндээ хэцүү хэрэг л дээ. Бие засахаас авахуулаад дэлгүүр хоршоо, тоглож наадах, эмнэлэг энээ тэрээ гээд бүхий л үед тэргэнцэр. Энэ бүхэнд ээж л хамт явна. Хүүгээ түрэн, түрэн явах эх хүний сэтгэлийн тэнхээ гэдэг юутай ч зүйрлэшгүй юм даа.
Нийтийн унаанд сууж өдөр бүр эмнэлэг рүү явах үедээ янз бүрийн хүнтэй таарч, олон удаа элдвээр хэлүүлж байсан ч шантрахгүй нь бахадмаар.
Нэгэн удаа юмдаг. Автобусанд хүүгээ түрэн арайхийн ороход жолооч мэхийн ёслож, тусгай зорчигчийн суух суудлыг онгойлгон өглөө. Уг суудалд энгийн зорчигч сууж байсан болохоор жолооч тэр хүнийг босгон чөлөөлж, эвхэн зай гаргаж өгсөн аж. Хүүгээ суулган түр амсхийн амьсгаа авах зуур, хойноос элдэв шалдав гомдолтой үгс нисэн ирэв. Бодвол нөгөө суудал дээр сууж байсан зорчигч нар бололтой.
-Ард түмний татвараар явж байгаа юманд яагаад би суудал тавьж өгөх гэж.
-Дүүргээс элдэв тэтгэмж зүгээр авч байгаа биз.
-Ямар ч тус дэм болохгүй ийм хүмүүс байхгүй байсан дээр... гэхчилэн хоорондоо үглэж эхлэв.
Хүү маань хулмалзан над руу харсанаа:
-Ээжээ хоёулаа дараагийн зогсоолд хурдан бууя гэлээ.
Яагаад ч юм сэтгэл дотор эвгүйрхэж, тэр хоёр зорчигч руу хандан "Уучлаарай. Хүү минь та нарыг сонсож байгаа болохоор чимээгүй болохыг хүсье. Үнэхээр уучлаарай гэж хэлэхэд тэд харин ч эсэргээрээ дуугаа улам өндөрсгөн уурлаж эхлэв.
Буухаас өөр аргагүйд хүрч товчлуур дарахад автобусны жолооч тоормосоо гишгэн алгуурхан зогсов. Холдохын түүс болсон ээж, хүүгээ яаран түрэн ухасхийх хооронд жолооч инээвхийлэн:
-Уучлаарай. Танд хүндрэл учруусанд. Гэхдээ хүү, та хоёр биш тэр зогсож байгаа зорчигч нар яаралтай бууна уу гэлээ.
Хэл амаа билүүдэж хэрүүл уруул хийж байсан хоёр зорчигч буух үедээ:
Таны талаар бид гомдол санал бичиж хүргүүлэх болно гэхэд жолооч:
-Тэг дээ. Гэхдээ та хоёр мөнгө төлөх шаардлагагүй уучлаарай гэв.
Автобус аажуухан хаалгаа хаан хөдөлж, удаж төдөлгүй эмнэлгийн өмнө зогслоо.
Хүүгээ автобуснаас буулгах зуураа жолоочид дараа болсондоо уучлал эрэн толгой бөхийлгөхөд тэрээр:
-Үгүй дээ. Санаа зоволтгүй. Хэн нэгэнд туслах нь бидний үүрэг. Тэр дундаа тэргэнцэртэй зорчигчтой бол энгийн хүнээс илүү хүндэлж, үйлчлэх учиртай. Та хоёрт эрүүл энхийг хүсье хэмээн инээмсэглэв.
Ийм сайхан үгээр үдүүлсэн ээж, хүү хоёр нүүр дүүрэн инээмсэглэн, сэтгэл тэнэгэр эмнэлэг рүүгээ орлоо.
Сайхан сэтгэлтэй хүмүүс улам олон болох болтугай.
Н.БАЗАРСҮРЭН
Дусал өнгө
