Эрхлүүлмээр байгаа бол хамтад нь эрхлүүлчихэж байгаарай.
Хүүхдээ эрхлүүлэхдээ, харилцахдаа, хандахдаа, харахдаа нэг алдааг гаргадаг нь томыгоо анзаарахаа больдог. Аав ээж нар хэдий бүх хүүхдэдээ хайртай боловч ухамсаргүйгээр том хүүхдээ том болсон бага хүүхдээ бага байна гэж боддог явдал юм.
Тэгтэл хүүхэд хэдий томорч байсан ийм ялгаатай харилцааг анзаарч өдрөөс өдөрт өөрөөс нь холдож байгаа хайрыг томоос том, тодоос тод анзаарч суудаг.
Сэтгэл зүйн зөвлөгөө авч байгаа бүх хүн энэ ялгаатай харилцааны талаар ярьж, чин сэтгэлийн угаас уйлдаг билээ. 18 настай хүү ярихдаа "Намайг 5 настай байхад дүү маань гарч ирээд, би өөрийгөө энэ гэрт хэрэггүй хүн гэж бодож гомдож, орондоо уйлдаг байсан талаараа дурьсан ярьж байсан нь саяхан."
Хүүхэд ийм мэдрэмж авахаараа өөрийгөө гэртээ, аав ээждээ, бусдад хэрэггүй нэгэн гэж боддог ба өөртөө итгэлгүй болох, сэтгэлээр унах, хайр халамж мэдрэхгүй байх, ганцаардах, дуугаа хураах, сурлага хичээлдээ муудах, ааш нь хувирах, дүүдээ дургүй болох, үзэн ядах гэх мэт маш олон шинж илэрдэг.
Ялангуяа хүйсээс хамаарсан хандлага нь хүүхдэд маш хүнд тусахаас гадна хүүхэд том болоод өөрийн амьдралдаа энэ хандлагыг үргэлжлүүлдэг. Энэ талаар дараагийн постоороо үргэлжлүүлнээ.
Мөн нарийн анзаарах юм бол зарим аав ээж хүүхдээ том болсон, бага хүүхдээ асрах гээд орчноо анзаарахгүй болдог. Яг энэ үед том хүүхэд утас зурагтны хамааралтай болох эсвэл өвөө эмээдээ очин амьдардаг. Ингээд хүүхдэд хайр халамж, амьд харилцаа дутагдаж хэлд удаан орох, хүнтэй харилцахгүй байх, нийгэмшихээс орхигдох гэх зэрэг хүнд байдалд орж байна.
Мөн яг ийм мэдрэмжтэй хүмүүс энэ постны дор бичээрэй. Хамгийн гол нь одоо ч ийм мэдрэмж, гомдлоо хадгалдаг маш олон хүнтэй уулзаж байсан.
Сэтгэл зүйч Н. Ариун-Эрдэнэ
Энэ мэдээ танд таалагдаж байвал LIKE хийгээрэй. Танд баярлалаа.
